By

ตื่นจากภวังค์ของความฝัน ถึงเวลาบ่ายโมงแล้ว เรามักคิดบ่อยๆว่า หลังจากเที่ยงของแต่ละวัน ชีวิตของวันนั้น ๆ ก็จะหมดไปแล้ว ขณะที่คิดเรื่องนี้ ความรู้สึกผิดก็จะเข้ามาในหัว

“จะมีวันที่ไม่สามารถทำอะไรอีกแล้ว” เราคิด แต่ยังคงไม่อยากทำอะไรมากกว่านี้ แต่เล่นเฟสบนมือถือ ล้อเล่นกับเพื่อนๆ ในไลน์

“วันนี้ว่างป่าว หายไปนานเลยนะ” มีข้อความใหม่จากไลน์เป็นเพื่อนของเราที่ชื่อว่าดิน กดข้อความแล้วเข้ามาในไลน์ เห็นได้ในประวัติการสนทนาทันที พร้อมคิดในใจว่า เรื่องที่เราคุยกัน เรื่องที่เราไปเที่ยวกัน เรื่องที่เราทำให้เขาโกรธ และเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่ยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ

“ว่างๆ อยากทำไรอะ” ส่งข้อความนี้ไป เรารู้สึกแต่ความว่างเปล่า โดยคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างกันผ่านทางข้อความก็ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เราจะรู้ได้ยังไง ว่าเขาคิดอะไรอยู่ อากาศรอบตัวเขาเหม็นหรือหอม ถึงแม้จะมีภาพวิดีโอคอล แต่จะรู้ได้ไง

“กินข้าวกันเถอะ กูอยู่หน้าบ้านมึงอะ” มือถือแสดงข้อความนี้ เรารีบกระโดดจากเตียงเปิดประตูทันที จนเราเห็นหน้าดิน แขนยังปวดอยู่เพราะความรีบร้อน “ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมา” เรายังไม่รู้ว่าเขามาหาเราทำไม

“เป็นวันเกิดล่ะมั้ง นี่ของขวัญ” เรารับของขวัญ พร้อมคิดออกว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเราจริงๆ เพราะเราปิดการเตือนของเฟส แล้วก็ปิดการแสดงความคิดเห็นที่ไทม์ไลน์ เราเลยไม่คิดว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตน แต่ยังมีเพื่อนคนหนึ่งจำได้ว่าเป็นวันนี้ “ขอบคุณ” เราบอกอย่างสะอึกสะอื้น

จริง ๆ แล้วไม่ต้องมีเงินเยอะมาก ไม่ต้องสั่งอะไรไฮโซมา ก็จะทำให้คนอื่นมีความสุขได้แล้วในโลกที่เต็มด้วยการทักทายกันไปมาด้วยสติกเกอร์ในเน็ต ซึ่งไม่ได้อบอุ่นหัวใจเท่าไหร่